Ου θουμούλς απ’ τουν Αριστοτέλ’ στουν κουβά

Ημασταν σν παλιά ‘ν αίθουσα που είχιν ου Συλλόγους, σν οδό Αριστοφάνους. Γλιντούσαμε , πιρνούσαμε καλά αλλά χίρσιν να πιρνάει ή ώρα κι ένας – ένας έφυγάμι όλοι. Το …μπάρ στου Συλλόγου του κρατούσιν ου Θουμάς ου Δούρβας.

Καθάρσιν τουν νουντά κι έμασιν τα σκουπίδια σι  μια σακούλα για να τα πιτάξ’ στουν κάδου απέναντι. Κλείδουσι του Σύλλουγου κι μι τα κλειδιά στου χερ’ (ήταν κι αυτά απ’ του σπίτι τ αντάμα..) μαζί μι την σακούλα πήγιν απέναντι να τ’ ρίξ’.

Θέλτς η κακιά η ώρα, θέλτς δεν τα ‘σφιγγιν κι πολύ… φράαααστ σακούλα κι κλειδιά μαζί μέσα στουν κάδου!!!! Τι να φκιάσει ου έρμους, έσκυψι στουν κάδου να τα τσακώς’ , αλλά σκύψι- σκύψι πάρτουν μέσα!!!

Σαν να μην έφτανι αυτό, πέφτ’  κι του καπάκ’ απου πάν!

Χίρσιν να σκούζ’ κι να φουνάζ’ «βουήθεια, βουήθεια» θάρρουμ ιρθεί κάνας χριστιανός να τουν ιλιφθιρώς…Μπρε! Άκουγαν οι πιραστικοί, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβν από πού έρχουνταν οι φουνές.

Κάπουτις τουν πήραν χαμπάρι κι τουν έβγαλάν μουσχομυριστό