Η ΔΙΑΘΗΚΗ

Πιο ανάπουδουν πάππουν απ’ τουν Κουτιούλ’ τς Λέγκους δεν ίβρισκις στου μπιρ ντουνιά! Ικείνου π’ χάνα χαράξ’! Μπιστιρά…Κι απ’ τ’ γνώμη τ δεν έβγινιν, μακάρι μ κουλουτούμπις να ‘φκιανις….

Όλα τα χρόνια η γυναίκα τ κι τα πιδιά τ σούζα στέκουνταν.. Νε κ’κ νε μ’κ! Μούτοι! Που ν’ ακουτήσν να σκώσν κιφάλ’ ή να φκιάσν κουμάντου μοναχοί τς σι κινητά κι ακίνητα! Τα τς λιάντζιν ν κουρφή…

Ναι αλλά κόντιβιν τα ουγδουνταπέντι κι τα ‘χιν όλα γραμμένα ουπανουθώ τ ακόμα σπίτ’, μαγαζί, χουράφια.. Όλα! Κι άμα τουν ίλιγιν κι κάνας τίπουτα, τις φουβέρζιν ότι τα τά ‘γραψ’ όλα σν ικκλησιά, να μάθν γνώμ! Κι ήταν τόσου στριμμένου άντιρου απού μπουρεί κι να το ‘φκιανιν κιόλας, για γινάτ’.. Στουν πάτου είδαν κι απούειδαν τα πιδιά κι είπαν να βάλν’ ν αδιρφή τ να τουν κουλαντρίσ’ θάρρουμ φκιάν’ διαθήκ’, τι αφήν’ σι ποιόν.. Να ησυχάσν! Ουρθός σκώθκιν σ’ν αρχή «Τι;» κι «Για ξιπρουβότσμα  μ’έχτι;» κλπ..αλλά στουν πάτου έστριξιν…

«Ε!» Είπαν όλ’ δόξα Τουν, σώθκιν η δλειά, αλλά που! Σι τρείς συμβουλιουγράφ’ τουν κουβάλτσαν κι ίσια που κόντιβαν να τουν φέρν βόλτα, γινατιάζουνταν, τς φούρλιαζιν τα χαρτιά στα μούτρα κι έφυβγιν,

Εξ’ μήνις έκαμαν τα έρμα τα πιδιά να τουν κουλουριάσν πάλι κι να στρέξ’ να πααίν οι συμβουλιουγραφείου ξανά. Για καλό κι για κακό μιάφρα τσάκουσαν προυτίτιρα τ’ συμβουλιογράφου (γυναίκα ήταν) να ’χ’ του νου τς…

«Αμάν! Το κι το! Τήρσι μην τουν ζουρίεις τίπουτα κι μας απαρατήσ’ πάλι! ΄Ο,τ’ σι λέει, ναι ισύ! Κι φκιάσι ό,τ’ καταλαβαίντς ύστιρα…»

Ε! ΄Ερχιτι μι του καλό του ζιβγάρ, ου πάππους μπουτζουμένους μι τα μούτρα σιακάτ’, η μπάμπου απού πίσου να σφίγγ’ ‘ν τσιάντα τς κι ‘ν καρδιά τς  τα πιδιά απού κουντά  «κάτστι..τι τα σας κιράσουμι;», «καντίπουτα», «καμμιά λιμουνάδα;», «τι να  χουνέψουμι;… του γιαούρτ;» κλπ, κλπ….

«Λοιπόν…» λέει ου πάππους «Αϊντι να σώνουμι! Γράφι…Ότ’ σι λέου γω τα γράφς’! Τήρσι μη …Α!»

«Μάλιστα»

«Όσου ζω, τα να ‘νι όλα θκα μ!»

«Μα..» πήγιν να πει η συμβουλιουγράφους, απου διαθήκ’ έφκιανιν  γυναίκα, δε χράζουνταν να γράψ’ τι τα γέν’ όσου ζούσιν ου Κουτιούλτς!…

Αλλά είδιν τα πιδιά απου ‘ν τηρούσαν φριγμένα κι ούδι έτσι μούλουξιν.

«Μάλιστα»

«Κι τα χουράφια, κι τα μαγαζιά, κι όλα..»

«Μάλιστα» έκαμιν ότι γράφ’ η άλλ’….

«Άμα πιθάνου…. Γράφι!»

«Μάλιστα..»

«..μσά θκά μ, μσά τς γυνάικας μ!»

Αυτά ν’ ακουν όσ’ λεν ότι όλνους δυο μέτρα γης μας πέφν, άμα τς καμαρώσουμι!