«Μάρτ’ – Μάρτ’ – Μάρτ’ Τσιτσιούλα»!

Αποκριές! Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στην πόλη μας, την Κοζάνη τα αστεία και τα πειράγματα ανάμεσα σε φίλους, συγγενείς ακόμα και μεταξύ των συζύγων δίνουν και παίρνουν.

Χρόνια παντρεμένοι ου Μήκας και Τσιτσιούλα με παιδιά παντριμένα κι’ αυτά και αρκετά εγγουνάκια, ζούσαν ήσυχα στο παλιό το σπίτι τους και την ημέρα της Μεγάλης Αποκριάς μαζεύουνταν όλοι με τις οικογένειές τους να φιλήσουν το χέρι του παππού και της γιαγιάς και να ζητήσουν συγχώρεση.

Κέρασιν η Τσιτσιούλα του μπακλαβά, δώρσιν ου Μήκας τα  εγγόνια και αφού είπαν όλοι τα χρόνια πολλά, κίντσαν για τς Φανούς.

Γυρνώντας ο Μήκας στουν ουντά λέει στν Τσιτσιούλα χαμογιλαστά κι με νόημα «Αϊντι Τσιτσιούλα ώρα είνι τώρα που απόμναμι μονάχοι μας να Απουκρέψουμι κι ‘ μείς απόψι να κάμουμι τ’ αντέτ.»

Τη χρονιά εκείνη έτυχε να πέσει η Αποκριά την πρώτη ημέρα του Μάρτη. Χάρκιν η Τσιτσιούλα, νουστάλγησιν τα χρόνια που ήταν νέοι με το Μήκα και μια και δυο στα σβέλτα παέν σν κριβατουκάμαρα,στρώνει του κρεβάτι, ξαπλώνει κι περιμένει του Μήκα να αποκρέψ ‘ν κι αυτοί σαν άνθρουπ’. Μετά  από λίγο ανοίγει ου Μήκας  ν πόρτα τς κριβατουκάμαρας, βγάζει του κεφάλι σιγά σιγά κι φώναζει: « Μάρτ’ Μάρτ’ –Μάρτ’ Τσιτσιούλα σι γέλασα!»